Rođen je 1944.godine u Dubrovniku, u muzikalnoj porodici sa sedmoro dece. (Pravo ime mu je Ibrahim). Roditelji su poreklom iz Mostara, pa je Ibrica rastao slušajući i sevdalinke i italijanske kancone. Pod uticajem starijeg brata Đele, koji je tada bio vođa „Dubrovačkih trubadura“, Ibrica je počeo da svira gitaru. Nastupao je na dubrovačkim skalinama, izvodeći tada popularnu akustičarsku muziku i šansone. 1965.godine, na poziv kompozitora Pere Gotovca, otišao je u Zagreb, u želji za širom afirmacijom.
Debitovao je na festivalu Zagreb 68 pesmom “Celuloidni pajac”, i odmah osvojio prvo mesto. I sledeće dve godine nastupio je na istom festivalu: 1969.godine pesmom „Osobenjak“, a 1970. „Mačka“, i oba puta je nagrađen. Zatim stižu uspešne pesme “Ponoć”, “Još uvijek ne znam neke važne stvari“, „Kada jednom budeš sama“ sa kojima stiče širu popularnost. Odlazi u Pariz, gde je živeo tri godine i nastupao u ondašnjim kabareima. Ipak, svakog leta je boravio u rodnom gradu, gde je imao svoje čuvene ponoćne nastupe na skalinama. Od 1971.godine počinje saradnju sa Dubrovačkim ljetnim igrama, i nastupa sa prigodnim songovima u predstavama „Edvard II“, „Kolumbo“ i „Aretej“. Piše muziku i i nastupa u predstavi “Životopis Miha Pracata” (1977). Tada je održao i svoj samostalni resital u Kneževom dvoru.
1974.godine snimio je prvi album, nazvan jednostavno „Ibrica Jusić“, sa hitovima “Kad bi vi znali moja gospođa”, “Dobro jutro, Margareta” (autor Đ. Jusić), “Nemoj poći sad” (Ž. Brel) i “Mačka” (P. Gotovac). Već sledeće godine je održao i prvi solistički koncert u Lisinskom, u Zagrebu. I na sledećim pločama komponuje i snima pesme slične atmosfere, na tekstove Desanke Maksimović (“Tražim pomilovanje”, “Putnik treće klase”), Alekse Šantića (“Emina”), Šekspira (“Sit svega toga”), Bertolda Brehta (“Ne dajte da vas zavedu”), Mike Antića (“Kad umrem”), Luke Paljetka, Enesa Kiševića, Arsena Dedića i drugih. Zbog toga su ga nazvali i „čarobnjakom pevanog stiha“. Pored njega, muziku je na pločama najčešće komponovao Đelo Jusić.
Tokom sedamdesetih objavio je i albume: Skaline od sudbine(1975), Nostromo(1976), Emina(1977), Ne dajte da vas zavedu (1978), Čovjek bez kafića (1980). 1981.godine snimio je prvi simfonijski album “Ibrica”, urađen u bogatim mediteranskim aranžmanima starijeg brata, maestra Đele Jusića, koji je napisao antologijske pjesme poput: “Šalom Sara”, “U svakom slučaju te volim”, “Na Stradunu” i druge. Potom je na neko vreme otišao u Pariz, gde je povremeno nastupao na njihovoj televiziji, i 1985.godine snimio LP “La Vie”, na francuskom jeziku. Uz njegove pesme, tu su “Amsterdam” Žaka Brela i “Et Maintenant” Žilber Bekoa.
Drugu polovinu osmdesetih proveo je u Švedskoj, odakle se vratio u Dubrovnik 1991.godine. 1988.godine objavio je album „Hodaju ljudi“. Priređivao je koncerte na brojnim svetskim scenama, u Sidnejskoj Operi, Karnegi Holu u Njujorku, Kina teatru u Stokholmu…
Poslednjih godina Ibrica se posvetio snimanju izvornih bosanskih sevdalinki u novim aranžmanima, objavivši ih na dva albuma pod nazivom „Amanet“. Kako je Ibricina muzika nastajala pod uticajima italijanske, francuske, hrvatske i bosanske muzike, poslednjih godina održao je brojne koncerte pod nazivom “Od Šekspira do sevdaha”.
Mačka – Ibrica Jusić tekst i video
