U Beogradu je 3 aprila 1948 godine, na mestu nekadašnje zgrade dvorskog manježa, a zatim filijale Narodnog pozorišta ‘ Manjež ‘, otvoreno reprezentativno pozorište. To je bilo ‘Jugoslovensko dramsko pozorište ‘, koje je formirano angažovanjem najboljih glumaca iz gotovo svih kulturnih centara Jugoslavije.
Tako su iz Zagreba došli Dejan Dubajić, Marija Crnobori, Branko Pleša, Karlo Bulić i Jurica Dijaković, iz Ljubljane Bojan Stupica, Sava Severova, Sonja Hlebšova, Bert Sotlar, iz Novog Sada Rahela Ferari i Milan Ajvaz, iz Splita Tomislav i Ivica Tanhofer, a iz beogradskog Narodnog pozorišta su prešli Milivoje Živanović, Strahinja Petrović, Mira Stupica i reditelj Mata Milošević.
Zadatak ovog pozorišta je već prilikom osnivanja bio, da sa najboljim jugoslovenskim teatarskim snagama prikazuje dela visoke literarne vrednosti domaće i svetske klasike.
Na reperetoaru su se nalazila dela klasika kao što su Šekspir, Rasin, Sofokle, Lope de Vega, Čehov, Molier, Goldoni, Šeridan i jugolosvenskih klasičnih autora – Sterija Popović, Laza Kostić, Branislav Nušić , Marin Držić i drugi.
Pozorište je svečano otvoreno delom slovenačkog klasičnog pisca Ivana Cankara ‘ Kralj Betajnove ‘ sa Milivojem Živanovićem u naslovnoj ulozi. Delo je režirao Bojan Stupica , koji je tada bio i umetnički rukovodilac pozorišta, dok je poznati kritičar Eli Finci bio upravnik Pozorišta.
Jugoslovensko dramsko pozorište bilo je od prvog trenutka prihvaćeno kao pozorište preciznog stila, koje pored visokog teatralizma, čuva pre svega stilske karakteristike pisca.
Ovo pozorište je prvo predstavljalo ili reprezentovalo jugoslovensku pozorišnu umetnost u svetu i to na Teatru nacija u Parizu 1954 godine kada su izveli Držićev komad ‘ Dundo Maroje ‘ u režiji Bojana Stupice.
