Pesnik, prozni pisac i esejista Skender Kulenović rođen je u Bosanskom Petrovcu 2.septembra 1910.godine, u čuvenoj begovskoj porodici. Gimnaziju je završio u Travniku, i već tada je napisao svoj prvi sonetni venac “Ocvale primule”. Studirao je prava na Zagrebačkom univerzitetu, ali je studije napustio, posvetio se novinarstvu, i 1937.godine osnovao sa saradnicima časopis “Putokaz”. Tu je objavio svoju prvu pripovetku “Noć u vezirskom gradu”.

Na početku Drugog svetskog rata odlazi u partizane, u ratu nastavlja da se bavi novinarstvom i piše pesme i poeme, od kojih je najčuvenija “Stojanka majka Knežopoljka” iz 1942.godine. Po završetku rata postavljen je za direktora drame u Narodnom pozorištu u Sarajevu, gde je režirao tri predstave i počeo da piše drame. Potom je radio kao dramaturg Narodnog pozorišta u Mostaru, a po preseljenju u Beograd, bio je urednik u beogradskoj Prosveti.


Za svoj književni rad dobio je brojna priznanja : Oktobarska nagrada grada Beograda, Zmajeva nagrada Matice Srpske, Šantićeva nagrada…Bio je dopisni član SANU i jedan od najboljih poznavalaca srpskog jezika. Umro je 25. januara 1978.godine u Beogradu.

Njegova supruga Vera je bila prva jugoslovenska filmska rediteljka, a sin Vuk Kulenović je poznati kompozitor, profesor na FMU u Beogradu i Berkliju u Bostonu. Vera Kulenović je objavila knjigu “Skenderova trajanja”.

Objavljena dela: poeme “Stojanka majka Knežopoljka” i “Ševa”, Soneti, zbirke priča “Divanhana” i “Gromovo đule”, roman “Ponornica”…

“Skender Kulenović je bio rudar jezika… Zalazio je on u najdublje slojeve našeg bogatog jezika… Jednako u svojim pesmama kao i u svojim prozama, Skender je birao uvek najtvrđu reč, uvek iz najdubljih jezičkih slojeva, uvek iz najtamnijih svojih leksičkih zona, jer je za njega najtačnija bila ona reč koja je najduže mirovala u rudi predanja, ona koja je najmanje istrošena, ona koja je najljuće zveknula na njegovom jezičnom nakovnju…” (Danilo Kiš)

ČUDA

Svrh snijega do juga rijeka: zveket vilinskog nakita.
Tu gladju se krili galeb, korijenom gnijezdi se jasen.
S pastrvom danuju zvijezde, i vidre s češljem rakita.
Nebo – ogromnosti oko. Tu protegnut sam i spasen.
Srce je sjelo na prijesto, i svaku pomiso čara
domisli odmah i traži iz sebe obličje krasa.
Zrno do zrna se stišćem u punom srcu svog nara.
Sam, bor iz petnih mi žila u bezdan sunčani stasa.
I na dnu go sam oblutak ljubljen oblinama vode.
Sva nevidjela se bistre kroz bistre mi oči rode.
U mracnoj duplji mi duba zlate se zujna mi saća.
Sunovrat s gromom sam slapa, i iskok duge iz pjene.
S njom gasnem, i svaka mi kap se, u sladostrašću mijene,
u praroditeljku čuda, u prakap bremenu vraća.

Stojanka majka Knežopoljka – govori Skender Kulenović

Književnost

PODELI: