Drago Diklić biografija

Zvali su ga nepriznatim kraljem hrvatskog evergreen-a. Dobitnik je nagrade Porin za životno delo. Iako je danas nekako poznatiji u sferi vokalne zabavne muzike, njegov doprinos razvoju hrvatskog džeza ostaje nemerljiv. Drago Diklić nije bio samo veliki pevač džezerskog šmeka i veliki interpretator tuđih pesama, nego i izvsrtan kompozitor.

Citiramo jedan interesantan opis u vezi Drage Diklića : „ Da smo u Americi, pa još k tome malo maštovitiji i da ga ne znamo otprije, Dragu Diklića u njegovoj 74. godini mogli bismo zamisliti i kao ostarjelog mafijaškog bossa kakvi su se 50-ih godina po glamuroznim dvoranama najprestižnijih hotela Las Vegasa, Havane i Los Angelesa motali oko Franka Sinatre. U hrvatskoj realnosti, Drago Diklić je fini zagrebački gospodin, purger s neodoljivom zagrebačkom šprehom koji na pitanje kako je, odgovara “zamalo savršeno jer sam baš tak odlučil”, pasionirani igrač bridža kojim krati umirovljeničke dane, ali i gotovo jedina živuća poveznica hrvatske – pop kulture s naslijeđem Franka Sinatre.“

Rođen je u Sinju 1937 godine, ali već kao dečak se seli za Zagreb gde počinje sa časovima voiline kod profesora Šuleka kada je imao pet godina. Pohađao je i Srednju muzičku školu, a 1954 godine počinje pevati džez u nekadašnjem Radio – klubu na zagrebačkom Trgu žrtvama fašižma.

Za pevanje se odlučio kada je na svojoj maturskoj večeri sredinom 50 – tih slušao kako Stjepan Jimmy Stanić peva tada veliki hit ‘ Mladi poštar ‘ , što mu se jako dopalo. Tada se na plesnim večerima svirao popularni jazz, dixieland, swing, evergreeni tako da Drago kreće da obilazi plesna mesta, ali ne sa violinom, već sa posuđenim trombonom ili saksofonom. Zbog toga su stariji momci komenatrisali ‘ joj ne, evo opet ovog fiktivca, sad bi opet hteli nešto svirat ‘ i tako je dobio nadimak Fiko, koji nosi i dan danas.

Uzor u pevanju mu je bio Ivo Robić, kao i svim našim mladim pevačima tog vremena. Naravno, najveći uzori bili su mu Frank Sinatra, Nat King Cole, Dean Martin, Perry Como i Billy Eckstine. U malom, ali cijenjenom plesnjaku Radio – kluba pokraj Džamije počeo je s evergreenima i popularnim jazzom, a u ugovoru mu je pisalo da se obavezuje da neće pevati glasno, iako su imali samo razglas od pet wati s jednim ugljenim mikrofonom i jednim malim zvučnikom.

Zanimljivo, prve snimke koje je za Jugoton snimio i objavio daleke 1957. godine, bile su country & western teme uz Kaubojski sastav Nikice Kalođere. U to vreme formira se prvo kvintet, pa onda i sekstet gde je Drago svirao zajedno sa Boškom Petrovićem.

<

Kada je u drugoj polovini pedesetih godina Zvonimir Skerl odlučio sa svojim sastavom da krene na angažmane u inostranstvo, Diklić je uskočio na upražnjeno mesto bariton-sakosofoniste i u toj ulozi nastupao u sastavu nazvanom ‘Continental Stars’ po celoj zapadnoj Evropi, izuzev Španije i Portugala, takođe i po severnoj Africi. U sastavu su pored Diklića i Skerla, bili i Ica Kelemen, Dražen Boić i Nikica Kalođera. U SR Nemačkoj svirao je među ostalima i sa Albertom Mangelsdorfom i Peterom Trunkom.

Po povratku u Zagreb pevao je u sastavima u kojima su svirali Boško Petrović, Petar Spasov i Vladimir Bolčević. Na I jugoslovenskom jazz-festivalu na Bledu nastupio je kao vokalni solista uz oktet, a sledeće godine na istom festivalu i kao instrumentalista sa bariton-saksofonom i septetom pod vlastitim imenom, dok je za treći festival septet bio proširen na nonet pod nazivom ‘Ansambl Drage Diklića’. Tada je na jam-sessionu svirao sa Janom Wroblewskim, Erichom Bechtragelom i Wojthiecheom Karolakom.

U Zagrebu su njegovi nastupi sa raznim grupama bili sporadični, ali je tada uz bariton počeo da svira i tenor pa i sopran – saksofon. Najčešće se pojavljivao na raznim jam-sessionima i snimanjima, a značajnu aktivnost predstavlja i producentski rad u vlastitoj produkciji ‘Alta ‘.

Diklić je vodio i vlastiti veliki plesni i jazz orkestar, a svirao je i u većim bendovima koje je povremeno formirao Boško Petrović. Bio je čest gost ‘Jazz- orkestra Radio- televizije Beograd’ kao gost solist i televizije Beograd u čijim se jazz programima takođe pojavljivao. U kasnijoj fazi je počeo da nastupa sa jednom zagrebačkom sastavom tradicionalnog i swing jazza pod nazivom ‘Dixie Swingers’ , povremeno na koncertima, a redovno u poznatom zagrebačkom klubu ‘Lapidarij ‘.

Ipak na kraju se mora navesti i jasno napomenuti doprinos Drage Diklića našoj popularnoj tj zabavnoj muzici.
Šest-sedam albuma i desetak singlova, odnosno oko dvesta pesama koje je Drago Diklić snimio za Radio Zagreb nisu količinski “output” kakav su ostvarili Ivo Robić ili Boško Petrović, ali Fikine pesme poput “Još samo večeras”, “Oprosti, volim te”, “Ja ti dajem sve”, “Poklonit ću ti jesen svog života”, “Opet si plakala”, “Zašto ovaj dan ne traje”, “Za sve je kriva moja ljubav” ili, meni najdraža, “Igra života” zaista su neki od vrhunaca hrvatske i jugoslovenske zabavne muzike.

TESKO MI JE ZABORAVIT TEBE

 Teško mi je zaboravit’
tebe,
i svu ljubav koju si mi dala
Plačem i plakaću
gorko,
dok u oku suze imam ja.

 Kako teško ja zbog tebe
patim,
kako bolno ispaštam svoj grijeh.
Oči jos su vlažne od
suza,
sto zbog tebe prolio sam ja.

Izbor diskografije :

Lullaby of Broadway ( Jugoton )
II i III Jugoslovenski festival džeza Bled ’61 i ’62 ( PGP-RTB)
Misterij Bluesa ( Jugoton )
Green Lobster Dream ( Jugoton )

Domaca Džez muzika