Zahvaljujući sokacima širom Vojvodine, sećamo se znamenitih Vojvođana, ali osim imena, ponekad ne pamtimo njihovih dela, kao na primer novinara Miše Dimitrijevića, pisca Lukijana Mušickog i tamburaša Janike Balaža

Vojvodina je tokom duge i bogate istorije iznedrila brojne ljude poznate po svojim dostignućima. Međutim, postoje neka imena koja su nezasluženo ostala u senci. Postoje oni koji su slavljeni i hvaljeni u rodnim mestima, dok se izvan tih granica njihova imena spominju i vezuju za nazive ulica, a malo ko bi zaista mogao nešto više da kaže o njihovom liku i delu.

Jedan od Vojvođana koji je ostao u zapećku, svakako je novinar i političar Miša Dimitrijević, rođen u Novom Sadu 1846. godine. Tokom studiranja na Pravnom fakultetu u Pešti, bio je sekretar akademskog društva.

Nakon povlačenja njegovog bliskog saradnika Svetozara Miletića iz političkog života, Dimitrijević je postao vođa saborske većine i učestvovao u borbi protiv nametnutog patrijarha Germana Anđelića. Posvetio se kulturnom i političkom radu koji je u mnogome doprineo obogaćivanju fondova Matice srpske. Bio je vođa ogranka Srpske liberalne stranke u Vojvodini, službovao je u gradskom Magistratu, a jedno vreme je obavljao i funkciju senatora.

Proslavio se kao vlasnik i glavni urednik lista „Branik”. Dimitrijevićev angažman u novinarskom poslu rezultirao je privlačenjem velike pažnje javnosti, a to se posebno odnosi na njegove kritike u Letopisu Matice srpske. Novinarske polemike između njega i urednika lista „Zastava”, Jaše Tomića, koje su dobile lični karakter, dovele su do ubistva Dimitrijevića 4. januara 1890. godine na novosadskoj železničkoj stanici. Ime autoritativnog, borbenog i nepopustljivog Novosađanina, danas se provlači kroz literatutu studenata žurnalistike ili u pričama novinara, koji se sa setom sećaju njegovog rada i doprinosa zanatu. Književni opus Vojvodine, pored Miše Dimitrijevića, obogatio je i pisac i episkop Lukijan Mušicki. Rođen je 27. januara 1777. godine u Temerinu, gde je i stekao osnovno obrazovanje, dok je srednjoškolske dane provodio u Novom Sadu i Segedinu. Nakon završetka prava i filozofije u Pešti, postaje administrator mitropolijske kancelarije u Karlovcima, zatim nastavnik bogoslovije i, pošto se zakaluđerio u Grgetegu, dobija mesto arhimandrita manastira Šišatovac.

 

 

Jedan od najobrazovanijih pisaca svoga vremena, pored grčkog i latinskog, govorio je još nekoliko evropskih jezika. Nadahnut stihovima Horacija, od njega preuzima metričke oblike, hvalbenu i svečanu rečitost, te prvi među Srbima počinje da stvara umetničku poeziju u duhu i ruhu evropske poezije. Napisao je četiri knjige lirskih pesama rodoljubivog, moralnog i didaktičkog sadržaja. Vojvođanski poeta ustanovio je poetiku onog pesničkog kruga koji je klasičnom formom pevao o nacionalnoj prošlosti, ali je uspevao i sebe da tematizuje iskazujući individualni bol. Ulagao je velike napore kako bi osnovao škole u mestima u kojima ih nije bilo i obraćao je pažnju na kulturne probleme, a ne na organizaciona pitanja. Umro je u Karlovcu 15. marta 1837. godine, a njegovo ime se i danas spominje s’ određenom dozom sete.

Ime Janike Balaža se, umesto s’ tugom i suzama, spominje s’ osmehom i uz čašicu, u nekoj od mnogobrojnih kafana preplavljenih zvucima tamburice. Vojvođanski tamburaš romskog porekla, svojim maestralnim izvođenjem solo deonica mnoge je, svojevremeno, ostavljao bez reči.

Rođen je 1925. godine u Lukinom selu kraj Zrenjenina, kao Janika Rac, ali je preuzeo majčino prezime s’ obzirom da je njegovo, na mađarskom jeziku, predstavljalo podrugljiv izraz za Srbina. Odrastao je u Bečeju, gde je već sa deset godina počeo da svira u gostionici „Društvo malih bogataša”. Prvobitno je svirao violinu, ali kad je shvatio da nikad ne može biti najbolji violinista, prešao je na tamburu.

janikabalaz2Instrument, bez kojeg je Balaža bilo nemoguće zamisliti, s’ njim je još od 1949. godine. U to doba direktorska plata bila je 1.500 dinara, a on je za svoju tamburicu dao čak sedam hiljada. Janika je uvek govorio da čovek nosi zvuk u sebi, tačnije u prstima i da od toga zavisi pesma, a ne od instrumenta na kojem svira.

Bio je član Velikog tamburaškog orkestra Radio Novog Sada, od njegovog osnivanja 1958. godine, a sa svojim malim tamburaškim sastavom od osam članova, nastupao je širom sveta. Od 1951. godine, kada je osnovan Radio Novi Sad, pa do kraja svog radnog veka, danju je bio u studiju, a noću po kafanama i to najčešće na Petrovaradinskoj tvrđavi, čiji je zaštitni znak.

Imao je mnogo ponuda iz Amerike i iz tadašnjeg Sovjetskog Saveza, da se preseli i uči omladinu da sviraju tamburicu, ali on, ni po koju cenu nije želeo da napusti Novi Sad. Tu je i umro, 1988. godine.

Danas se do kasno u noć sviraju Janikine kompozicije, a stihovi posvećeni njegovom orkestru u pesmi „Osam tamburaša s’ Petrovaradina” uvek se rado slušaju.

Trojica gore pomenutih velikana svojim delima učinili su jedan mali deo istorije Vojvodine daleko boljim i interesantnijim, te svakako zaslužuju da budu sačuvani od zaborava češćim pominjanjem i podsećanjima na njihova postignuća.

Izvor
 

 

PODELI: