Dragiša Nedović je bio samouki pesnik, kompozitor i muzičar, autor brojnih pesama koje su opšteprihvaćene kao izvorne. Autor “U lijepom starom gradu Višegradu”, “Prođoh Bosnom kroz gradove”, “Kad si bila mala Mare”, “Stani, stani, Ibar vodo”, “Ajd’ d’ idemo Rado”… proživeo je uglavnom u siromaštvu i anonimnosti svoj kratki vek.
Rođen je 20.jula 1916.godine u Kragujevcu, u siromašnoj gradskoj porodici, koja je brojala devetoro dece. Otkako se opismenio, Dragiša je pisao i komponovao pesme. Sam je i naučio da svira gitaru, pa se, sa svega šesnaest godina, otisnuo od kuće u beli svet. Krenuo je peške, sa svojom starom gitarom, najpre po Srbiji, sa idejom “da narod čuje njegovu muziku”. Tada je nastala (autobiografska) pesma “Siromah sam druže”, koja je svojevremeno proslavila Mileta Bogdanovića.
Potom odlazi u Bosnu, gde se upoznaje sa sevdalinkama. U Višegradu je kao dvadesetogodišnjak voleo jednu Kiku, i posvetio joj pesmu “Jutros rano slušam”, koja je kasnije preimenovana u “U lijepom starom gradu Višegradu”. Pesmu je proslavio Himzo Polovina pedesetih godina, ali je izbacio jednu strofu:
“Ustaj, isprati me, moram da putujem
u Srbiju idem, mome rodnom kraju
za tobom ću Kiko vječno da tugujem
jer sam tebe draga ostavio mladu”.
Ova pesma je postala svojevrsna himna Višegrada.
Kasnije, put je Nedovića odveo do Dalmacije, gde je napisao brojne pesme, koje su se dugo smatrale izvornim dalmatinskim. Najpoznatije su “Kad si bila mala Mare” (originalan naziv “Mare, Mare, srićo moja”), “O lipa ti neznanko”, “O brodiću beli”, “Split”, “Jadrane plavi”…
Posle nekoliko godina, vraća se u Kragujevac, gde nastavlja školovanje. Nije imao dovoljno novca za gimnaziju, pa je završio mašinbravarski zanat. U Kragujevcu ga zatiče Drugi svetski rat. 21. oktobra 1941. godine izveden je na streljanje u Šumaricama, ali ga prepoznaju kao muzičara, i deportuju u nemački grad Dormagen. U Dormagenu kao ratni zarobljenik provodi četiri godine. Vraća se u rodni grad i, razočaran, saznaje da je veliki broj njegovih tekstova uništen. Ipak, nastavlja da komponuje i piše pesme. Pedesetih godina, u Smederevskoj Palanci, sa prijateljima osniva prvo Udruženje kompozitora i pisaca pesama sa narodnim motivima. Pored njega, članovi su bili Petar Tanasijević, Miodrag Krnjevac, Vita Životić i Obren Pjevović.
Za vreme boravka u logoru, oboleva od tuberkuloze, i 1950.godine piše tužnu pesmu “Pluća su mi bolna”. Pesma je ubrzo, od strane CK, zabranjena za javno izvođenje zbog velikog broja samoubistava. Tek kada je posle par godina, na jednom prijemu Jovanka Broz naručila ovu pesmu od Nade Mamule, zabrana je prekinuta.
Dragiša Nedović umire u svojoj pedesetoj godini od infarkta, 31. januara 1966.godine. Imao je dvoje dece, sina Aleksandra i ćerku Radu. Iza sebe je ostavio neistraženu zaostavštinu ogromnog značaja i veliki broj pesama koje se pevaju i dan danas, kao izvorna, narodna i starogradska muzika. Brojne pesme su nestale, uništene ili pokradene…
Poznatije pesme Dragiše Nedovića:
“Smederevo, grade od starina”, “Kome šumiš, oj Moravo”, “Negde u daljini pogled mi se gubi”, “Na Moravi vodenica stara”, “Šumadijo rodni kraju”, “Kosio sam seno, dole kraj Morave”, “Bašto moja, puna li si cveća”, “Siromah sam druže”, “Harmoniko moja, suzom nakvašena”, “Ajd’ d’ idemo Rado”, “Jesen prođe, ja se ne oženi'”, “Lepe li su nano, Gružanke devojke”, “Stani, stani Ibar vodo”, “Obraše se vinogradi”, “U lijepom starom gradu Višegradu”, “Prođoh Bosnom, kroz gradove”, “Pluća su mi bolna”, “Ja posadih jednu ružu belu”, “Ja ne žalim oči svoje”, “Ako pitaš srce moje”, “Teci teci hladna Jesenice”, “Tebi moja Šumadijo”, “Što da žalim mladost svoju”, “Pokraj Ibra, mala varošica”, “Kome šumiš, oj Moravo”, “Igra kolo kraj Nišave”, “Zarudela zora na Moravi”, “Beograde, grade na Dunavu”, “Odrast’o sam dole, kraj same Morave” …
Od 2006. godine, u Vrnjačkoj Banji se svake godine održava festival narodne muzike, u njegovu čast.
