Autentični beogradski i srpski boem, pesnik i prozni pisac Jakov Grobarov (pravo ime Miladin Kovačević) rođen je u Mostaru 1938.godine. Od dolaska u Beograd šezdesetih godina, ovaj daroviti “ukleti pesnik”, da bi preživeo, neko vreme je kopao grobove na beogradskim grobljima (otuda pseudonim).
Prvu knjigu “Odgonetka sna” objavio je 1961.godine, zatim zbike pesama i priča “Hodočasnik” (1968), “U svlačionici” (1976),”Bliži se 2000″ (1989),romane “Fioka bez broja” (1973),”Od boga ili đavola” (1990), “Konj bez jahača”, “Ožiljci za sva vremena”, “Prošlost je prošla” (autoboemografija), “Kafanski biseri”…
Bavi se i slikarstvom-učitelj mu je bio umetnik i boem Slava Bogojević, slikar lirske apstrakcije.
“Uvjek se divim Jakovu Grobarovu.Kako danas tako još prije mnogo godina, kada ga je otkrio mój prijatelj Nikola Krstić. Tada smo još bili u gimnaziji. On ga je sreo negdje na nekom od svojih kafanskih lutanja i prošao s njim kroz nevjerovatne avanture,koje nam je kasnije pričao. Bile su to priče na samoj granici sa Edgar Poovom maštom , tako da nismo znali da li to Nidža sve izmišlja, budući da je bio sklon pisanju, ili je to bilo stvarno sve tačno.
Jedno je bilo sigurno da je Nikola sreo vrlo neobicnog čovjeka koji je do daske živio svoj inače skomni i siromašni život ali prepun bogatih i neobičnih dogadjaja. Bio je to život koji se danju odvijao na grobljima gdje je Jakov radio oko mrtvaca, kupao ih i spremao za ukop a uz to popravljao spomenike i ogradu i održavao zelenilo i cvijeće, kupio svijeće i čistio kapele, sklanjao otpatke od sasušenih vijenaca, uvelog cvijeća i svega što ostane od posijetioca u toku dana. Noći je provodio u svakojakim kafanama gdje ga je Nidža i sreo.
A poslije je pricao o zajedničkim pijankama i ludim provodima koji su završavali tek ujutro. Tada se Jakov vraćao na groblje, gdje je bio i njegov posao i njegova jedini krov nad glavom koji je imao.
Sve mi je to i danas lebdi u sjećanju. Postepeno sam iz mita o Jakovu ulazio u stvarnost i kupio mrvice o njemu u bulevarskim pričama po prigradskim i ostalim kafanama, kada sam koji put svraćao u Beograd. Tada su ovog neobičnog čovjeka rodjenog u nekoj zabiti u Hercegovini, neki ovdašnji ljudi već bili sreli i upoznali, pa su ga počeli spominjati i plesti stvarne i izmišljene kafanske priče o njemu. Svi su to pričali kao neku svoju neobičnu prolaznu avanturu, jer je momak živio do daske, pa se zato i nije se moglo očekivati da će mu život potrajati baš mnogo dugo.
Ali stvari su se ipak vremenom izmijenile. Ja sam prestao da mislim o Jakovu i skoro bi ga i zaboravio, da se to ime nije počelo malo po malo ponovo spominjati i oglašavati u javnosti i sve se više o njemu pričalo kao o stvarnoj nego kao o nekoj izmišljenoj osobi.
Jakov je najzad izašao iż anonimnosti i pojavio se kao stvarni lik. Doduše jos uvjek zamagljen i po malo imaginaran. Ali se pojavio i kao autor, pa su zato osvanule njegove kratke priče, koje nisu bile ni malo zamagljene, nego su na protiv,bile više nego stvarne i vrlo dobro napisane i još bolje prihvaćene od kafanske i ostale javnosti.
Prvo su izašle po nekim zabačenim književnim uglovima, sa oreolom stradalnika i tajanstvenog čovjeka, a onda je ušao na velika vrata i to pravo u “Politiku”, list kolebljivog političkog stava, ali vrlo jasnog i odmjerenog književnog ukusa.
I stao je Jakov rame uz rame sa doajenima i poznatim književnicima, Tinom Ujevićem, Slobodanom Markovićem , i ostalim koji su šegrtovali prvo po kafanama, da bi poslije doživljavali svoje zvijezdane trenutke upravo u tim i sličnim listovima, odakle su krenuli na uspješni put ka književnoj slavi.
Jakov piše sjajne životne priče iż svog kafanskog burnog života koji još uvjek nezaustavljen provodi na istim i sličnim mjestima. Njegove knjige izazivaju interes i divljenje široke publike.Priče koje piše za Politiku kao feljton. I dan danas su sjajne, duhovite a piše ih i objavljuje svaki dan.
Zato mu se iskreno divim, jer dobro znam da je to za one koji to ne znaju da rade, pravi Sizifov posao.Tako mogu svakodnevno da rade samo oni koji su vrlo talentovani i inspirisani samim životom. Kao sto je to i sam Jakov Grobarov, moj čovjek. Čovjek koji se već dugi niż godina provlači kroz moju maštu izazivajuci moje duboko poštovanje i iskreno divljenje.
U medjuvremenu je Jakov postao i priznat pisac. Pa evo najave jednog od negovih dijela, koja najbolje govori i o djelu a i o samom njegovom piscu:”Ožiljci za sva vremena” autor Jakov GrobarovKada se planeta zaustavi da i Jakov Grobarov sidje, neće se znati ko je bio i odakle je banuo medju nas ovaj čovek, koji nam je ostavio svoje ožiljke kao jedine isprave koje je imao. To su ožiljci za sva vremena i mi ćemo ih lakše tumačiti i bolje razumeti kada im ne bude smetao onaj koji ih je nosio…”(http://predragdebevec.wordpress.com/2009/10/15/moj-covjek-jakov-grobarov/)
ODRIČEM SE
ODRIČEM SE TMINE ŠTO ME PREKRI
ODRIČEM SE NAUKE O LEPOME BOLU
STIHOVA U KRVI BOLOVA U MESU
ODRIČEM SE SVEGA ŠTO NAUČIH S MUKOM
SVOJIH PRVIH REČI KAZANIH U PRAZNO
I BOGATSTVA BEDE
KAD ULAZIM U TRAVU ODRIČEM SE TRAGA
KROZ VELIKU ZEMLJU PROLAZEĆ
NE POZNAJEM VIŠE BOLEST ŠTO ME SNAĐE
U TEŠKOME SNU NA POČETKU SNAGE
ISTROŠEN ODLAZIM ZAVRŠEN JE PUT
I SVE NA NJEMU IZLAZI KROZ PORE
ODRIČEM SE DAHA I IZVORA HLADNOG
GDE SE NAPIH LJUBAVI ŠTO PROĐE
POČINJEM OD VETRA VETAR PROŠLOST NOSI
ULAZIM U ZIDINE MOJE NEMOĆI
JA POSLEDNJI GROBAR SVOJIH DANA
STIH ISPISAN PRE POSTANKA SVETA
BORAC PROTIV SEBE ISTRAJAN I JAK
MADA SAM UVEK ZNAO DA BROJIM
OTKUCAJE NEPOSTOJEĆEG LUDILA
OD REČI DO REČI PUTUJEM
PRAVAC JE VELIKI GREH
PRAVCA SE ODRIČEM OSTAJEM SAM
POD VELIKU SE UVLAČEĆ STENU
DA LEČIM VAZDUH IZA SEBE
NAJLEPŠU ISTORIJU OD SVIH
ISTORIJU MOJE BOLESTI
U PRAZNOJ KOŽI OSTAJEM
SVOJIM NEMIROM DA IZMIRIM SVET
PRUŽAM PRVI SIGURAN KORAK
OVA JE ZEMLJA VLAŽNA
OVO JE JUTRO ČISTO
NEDOVRŠEN TRENUTAK SE PONAVLJA
IZ ZABORAVLJENOG KAMENA PROBIJA PLAMEN
OSVETLJAVAJUĆI PUT
NEVIDLJIV JE HODOČASNIKOV CILJ
ZATO OSTAJEM TU U PRISUSTVU BILJA
JA HODOČASNIK GREHOVA RAZNIH PUN
ODRIČEM SE TMINE ŠTO ME PREKRI
POČINJEM OD VETRA VETAR PROŠLOST NOSI
U PRAZNOJ KOŽI OSTAJEM
