Tihomir Petrović je bio čuveni srpski svestrani umetnik, poznati vokalni solista, kompozitor, autor muzičkih emisija i džez muzičar.
Tihomir Petrovic (1962), foto: Stevan Kragujević (Vikipedia)
Rođen je 1935 godine u Beogradu od majke Milene učiteljice i oca Radovana koji je po zanimanju bio hidro- inženjer . 1941 godine otac Radovan biva zarobljen i odveden u nemački logor Osnabrik, gde je ostao do kraja Drugog svetskog rata sa oficirima predratne jugoslovenske vojske. Tihomir je sa majkom i mlađim bratom Ljubomirom ratne godine proveo u Mladenovcu kod rodjaka. Otac mu je iz zarobljeništva poslao na poklon harmoniku. Učenje na harmonici započeo je kao mali dečak, a učiteljica mu je bila Slovenka, izbeglica iz Maribora.
Kasnije, po oslobodjenju, po nagovoru oca upisao je muzičku školu «Bora Stanković» u Beogradu, odsek violina kod profesora Rafaila-Rafe Blama, inače očevog saborca iz Osnabrika. Po završetku niže muzičke škole nije nastavio sa violinom, jer je dva puta lomio levu ruku.
U to posleratno vreme u Beogradu je retko ko imao gramofon, pa je Tihomir je slušao «Glas Amerike» i popularnu emisiju «Jazz Hour». Postaje opsednut džezom, odlazi redovno na koncerte koje su u to vreme svirali Mladen Guteša- osnivač džez orkestra Radio Beograda, Aleksandar Nećak, Vojkan Đonović, Mile Đorđević, Spasa Milutinović, Mirko Šouc, Steva Markićević i drugi. Na «Bozidarcu» je tada svirao čuveni sastav «Dinamo» Tada su još uvek pevali Vojin Popović, Olga Nikolić, Vida Laurenčić, povremeno Rajka Vali i Ivo Robić.
Tihomir je postao zaljubljenik džeza i vrlo rano je formirao svoj sofisticirani ukus koji je i odredio njegov muzički put.
Prezirao je šund i kič u svemu, a posebno u muzici. Nikada mu nije bio važniji publicitet od kvalitetne muzike, tako da nikada nije pevao hitove. Posvetio se džezu, za šta mu je bilo potrebno veliko znanje i sposobnost. Nije ga previše zanimalo da peva komercijalnu muziku, tako da je na festivalima uglavnom pevao teške pesme. Bio je pravi džentlmen, a njegov sjani bariton pamte svi koji su voleli pravu muziku.
Svoju muzičku karijeru je započeo 1953 godine kao student engleskog jezika kada je počeo da peva i svira na igrankama. Na Kalemegdanu na «Zvezdinom» stadionu, pevao je džez, bluz i inostrani «evergrin», a pratili su ga Spasa Milutinović, Duško Gojković, Bora Roković, Branko Pejaković i Rade Milivojević.
1954 godine započeo je profesionalnu pevačku karijeru. U međuvremenu školovao je glas kod profesorke Mire Jakšić, a potom i kod operske dive Zdenke Zikove.
U periodu od 1954 do 1958 godine bio je stalni član hora Radio televizije Beograd, 1957 godine polaže vrlo strogu audiciju i postaje vokalni solista Radio Beograda. U to vreme hor je vodio Borivoje Simić od koga je mnogo naučio, a 1958 godine počeo je da snima za Radio Beograd. Te iste godine priprema u pozorištu »Atelje 212» premijeru predstave «Crni Orfej».
<
Svoj festivalski debi je imao 1959 godine na čuvenom opatijskom festivalu sa kompozicijom «Priča sata» Mihajla Živanovića (u alternaciji sa Duškom Jakšićem) koja je dobila drugu nagradu žirija, zatim kompoziciju «Već davno» Mirka Šouca (u alternaciji sa Gabi Novak) koja je dobila treću nagradu, pevao je i treću kompoziciju «Strepnja» Mihajla Živanovića (u alternaciji sa Jelkom Cvetežar). Muziči urednik Đani Kjari, italijanskog lista «Korijera dela sera» napisao je: «Što se kvaliteta glasa tiče najbolji je Tihomir Petrović, on bi u Italiji na ovakvoj priredbi dobio milione glasova» (list «Mladost» 1959 god.)
1959 godina je za Tiću bila vrlo uspešna jer je sa orkestrom KUD «Branko Krsmanović» otišao za Beč na Svetski festival omladine i studenata. Na put su takođe krenuli da brane boje socijalističke Jugoslavije: Marjana Deržaj, Tihomir Petrović i Breda Kalef . Tića je u predivnoj dvorani «Musik Verein» u konkurenciji tridesetak kandidata otpevao pesmu «Obećanje» Mirka Šouca i večiti šlager «Moja draga Valentina» Ričarda Rodžersa . Bio je to ogroman uspeh jer je sovojio prvu nagradu-zlatnu medalju, a zlato su osvojili hor i folklor «Krsmanca» kao i džez orkestar koji ga je pratio. Tada je upoznao Elu Fidžerald i Pola Robsona, što je za mladog pevača bilo veliko ushićenje i doživljaj za ceo život.
Po povratku snima prvu samostalnu gramofonsku ploču. U potpunosti je posvećen muzici, komponuje, snima za televiziju i po prvi put učestvuje na džez festivalu na Bledu.
I dalje učestvuje na raznim festivalima zabavne muzike gde uglavnom izvodi nekomercijalne pesme, ali osvaja nagrade stručnog žirija i nagrade za interpretaciju.
Izdvajamo neka od učešća i pesama : na drugom opatijskom festivalu peva kompoziciju Mirka Šouca «Obećanje» koja osvaja prvu nagradu za kompoziciju, učestvuje i na festivalima «Beogradsko Proleće 60», «Zagreb 60», «Sarajevo 60» sa vrlo zapaženom interpretacijom ; festival «Zagreb 61» gde za kompoziciju «Sretnik» osvaja nagradu za interpretaciju (alternacija Vice Vukov) ; 1962 godine na «Zagrebu 62» pesma koju peva «Ti si moja obala» dobija nagradu ; 1965 godine na «Proleću 65» nagrađen je za izvedbu za kompoziciju Milana Kotlića «Naš grad» ; 1966 godine na «Beogradskom proleću 66» osvojio je prvu nagradu u alternaciji sa Draganom Stojnićem za kompoziciju «Voz» Alfonsa Vučera; 1967 godine ostaće zapamćena po interpretaciji na «Proleću 67» kompozicije Veljka Vujičića «Ako prođeš mojim gradom» koja je dobila nagradu novinara, a te godine na «Opatiji 67» Tihomir je pevao kompoziciju Jureta Robežnika «Na deževen dan» (alternacija Elda Viler) i dobio prvu nagradu stručnog žirija; 1968 godine na «Proleću 68» Tihomir peva kompoziciju Mihajla Živanovića «Kraj igre» i doživljava ovacije od pubilke, a iste godine je učestvovao kao predstavnik Jugoslavije na Festivalu zabavne muzike u Renu u Francuskoj sa zapaženim uspehom, na tom koncertu su pevali pored ostalih i Nana Muskuri i Joe Dassin; 1973 godine na «Proleću 73» peva kompoziciju Franje Jenča «Jedna priča»; 1974 godine na «Beogradskom proleću» peva kompoziciju Franje Jenca «Sam», a te iste godina na Festivalu «Zlatna roža Portoroža» se pevaju evergrin melodije i Tihomir dobija prvu nagradu za interpertaciju.
Kao zapaženi učesnik brojnih festivala Tihomir je učestvovao i bivao pozivan na sve proslave godišnjica festivala i jubileje, kao naprimer : 1976 godine povodom 15og jubilarnog festivala «Beogradsko proleće 76» od Udruženje muzičara džez i zabavne muzike dobija plaketu sa zahvalnicom; 1984 godine Zagrebački festival slavi 30 godina postojanja i Tihomir Petrović dobija zahvalnicu za sve godine učestvovanja i saradnje; 1985 godine Opatijski festival slavi 25 godina zabavne muzike i tom prigodom Tihomir dobija povelju kao učesnik festivala.
Od 1961/62 biva angažovan kao prvak operete u Savremenom pozorištu gde igra u predstavama: «Američke priče», «Splitski akvarel»,»Nevidljiva predstava», kritika je pisala : «Njegovo savršeno poznavanje džeza mu dopušta da se potpuno preobrazi i da savlada sa izuzetnom lakoćom sve zamke kako scenske, tako i muzičke, reklo bi se da je čitav život proveo na sceni» (Politika i Mladost 1961)
<
Paralelno sa snimanjem ploča, komponuje, nastupa u mnogim radio i televizijskim emisijama Tokom karijere pevača džeza i zabavne muzike, ostvaruje i uloge u nekoliko beogradskih pozorišta, gde je odigrao desetak zapaženih premijera.
U pozorištu «Atelje 212» igra u komadu Petera Vajsa, a u režiji Mire Trailović «Mara-sad»,
gostuje na IV Bitefu u predstavi užičkog pozorišta «Balada o Lujzitanskom Strašilu» na sceni «Ateljea 212»; na sceni Jugoslovenskog dramskog pozorišta 1968 godine u poslednjoj režiji
Bojana Stupice Tihomir igra i peva u komediji Lope de Vege «Mudra glupača» ; 1972/73 godine u «Ateljeu 212» sa velikim brojem izvođača igra i peva zapaženu ulogu Kajafe u spektakularnoj rok operi Vebera i Rajsa «Isus Hristos super star» ;
Snima tv emisije različitih žanrova kao: «Mija šou»,» Priče o džezu», «Videofon», «Laku noć deco», «Hajde da rastemo», tv emisija po tekstu Duška Radovića kao «Ženski rezgovori»; 1976 godine ima svoj sopstveni Tv šou «Pozdravite sve kod kuće» ; 1979 godine snima serijal emisija «Peta strana sveta» u režiji Antona Martija itd.
Tihomir Petrović je dobio brojne nagrade i priznanja za svoja dostignuća i domete u stavaralaštvu kao recimo : 1969 godine Udruženje estradnih umetnika Srbije mu dodeljuje nagradu za dugogodišnji umetnički rad, dobija diplomu Fondacije solidarnosti i iste godine dobija status priznatog umetnika ; 1970 godine za dugogodišnji rad i saradnju dobija povelju od «Armijskog festivala» , takođe iste godine dobija priznanje u Novom Sadu «Kantautori 70»; 1976 god dobija status istaknutog umetnika od Udruženja estradnih umetnika i izvođača Srbije; 1978 godine Savez estradnih umetnika Srbije dodeljuje mu plaketu za izuzetan rad i doprinos umetnosti .
Osamdesetih godina polako prelazi u druge umetničke vode i vraća se svojoj staroj ljubavi – radiju, gde je još davne 1971 godine bio voditelj emisije «Fontana želja» na programu 202 Radio Beogradu. Sada se ostvaruje u sasvim drugom žanru kao autor i muzički urednik radio emisija na II programu Radio Beograda. 1986. kreira, uređuje i vodi emisiju «Sve bilo je muzika», koja se pojavljuje u prelomnim trenucima odumiranja zabavne muzike. Radi sa velikim entuzijazmom i željom da produži život lepoj evergrin muzici. Petnaest punih godina, svaki dan, pet dana u nedelji u udarnom terminu od 12 časova znalački pravi odabir od četrnaest divnih i nezaboravnih melodija sa raznih govornih područja. Kancone, šlageri, šansone, bosa nove . Ova evergrin emisija je punih petnaest godina bila najslušanija emisija i ujedno zaštitni znak II programa Radio Beograda.
1994 godine uređuje i vodi emisiju džez tematike, « Džez-vruće-hladno» sa gostima, koja je bila emitovana subotom popodne i bila upućena svim džez sladokuscima.
14 juna 1994 godine Tihomir Tića Petrović za 40 godina umetničkog rada i povodom svoje LP ploče sa naslovom «As time goes by»,
priređuje svoj solisticki koncert na Kolarčevom narodnom univerzitetu sa velikim uspehom. Upravo tada u čast proslave 40 godina rada, Udruženje džez, zabavne i rok muzike dodeljuje mu povelju.
2000 godine kreira novu muzičku radio emisiju» La musica di notte» na Drugom programu Radio Beograda.
28 oktobra 2003 godine zabeležen je poslednji nastup Tihomira Petrovića na Kolarčevom Narodnom Univerzitetu u Beogradu.
Skoro 50 godina tekla je jedna lepa muzička karijera umetnika. Svojim baršunastim baritonom i osobenim darom obeležio je jedno vreme. Nikada se nije predavao lakim muzičkim notama . Beskompromisnošću i optimizmom borio se za trajanje kvaliteta i opstanak muzičke umetnosti. Sav njegov svet, sav njegov život bila je i ostala muzika. Preminuo je 2004 godine.
