Rođen je u Subotici 22.februara 1935.godine , od oca Eduarda Kiša (Kona), mađarskog Jevrejina i majke Milice Dragićević, Crnogorke sa Cetinja. 1939.godine, u vreme donošenja antijevrejskih zakona u Mađarskoj, roditelji su krstili malog Danila u pravoslavnoj crkvi u Novom Sadu, što mu je spaslo život. 1942.godine, posle novosadskog pokolja, porodica beži u Mađarsku, gde je mali Danilo živeo u veoma teškim uslovima do svoje trinaeste godine. 1944.godine Danilov otac, kao i svi njegovi rođaci, stradaće u Aušvicu.
Posredstvom Crvenog krsta,1947.godine, repatriran je na Cetinje, u majčin rodni kraj. Tu je završio gimnaziju, a položio je i prijemni ispit na likovnoj školi, i dve godine učio violinu u muzičkoj školi. U gimnaziji je pisao poeziju i prevodio mađarske, ruske i francuske pesnike. 1954.godine odlazi u Beograd na studije, gde je 1958.godine diplomirao kao prvi student na novootvorenoj Katedri za uporednu književnost.1960.godine završava postdiplomske studije odbranom rada “O nekim odlikama ruskog i francuskog simbolizma”.
Kao lektor za srpskohrvatski jezik i književnost boravio je u Strazburu, Bordou i Lilu. Poslednjih deset godina živeo je u Parizu, sa drugom suprugom Paskal Delpeš.
Danilo Kiš je jedan od naših najprevođenijih pisaca i dobitnik brojnih domaćih i međunarodnih nagrada (Ninova, Andrićeva, Sedmojulska, Avnojeva nagrada, kao i francuske, italijanske, nemačke i američke književne nagrade) Bio je dopisni član SANU. Svoj prvi roman “Psalam 44” napisao je je 1955.godine, a potom još tri romana, autobiografske “Bašta, pepeo”, “Peščanik” i pripovetke “Rani jadi”. Ukupno je objavljeno 19 Kišovih dela, romana, pripovedaka, eseja, drama i intervjua.
Umro je 15.oktobra 1989.godine u Parizu i sahranjen u Aleji velikana na Novom groblju u Beogradu. Po svojoj želji sahranjen je po pravoslavnom obredu. Borislav Pekić je tih dana zapisao: “U poslednjim, za žive vidljivim, časovima verni je prijatelj upitao Danila boli li ga šta. ‘Da’, rekao je. ‘Šta?’, upitao je prijatelj. ‘Život’, odgovorio je Danilo.”
Danas se o njegovoj književnoj zaostavštini brine njegova prva supruga Mirjana Miočinović.
“Nemam dece i ova čudna rasa ugasiće se sa mnom. Sa tim dvema religijama spojila se, u izvesnom trenutku treća, katoličanstvo, kojem su me učili u školi, u Mađarskoj. Susret između dva slična i, zbog mnogih strana, različita sveta, svest o ovoj dvostrukoj pripadnosti bila je kao šok, naročito posle rata. S jedne strane, epska tradicija srpskih junačkih pesama, koju mi je prenela moja majka zajedno sa oporom balkanskom realnošću, s druge srednjoevropska literatura, i dekadentna i barokna mađarska poezija. U ovu mešavinu, načinjenu od sudara i kontradikcija, uključiće se moje jevrejsko biće, ne u religioznom smislu, već u jednoj suštinski kulturnoj optici, kao istraživača.” (iz knjige Gorki talog iskustva)
