Dragoslav Mihailović,jedan od najčitanijih srpskih pisaca, pisac kultnih dela, rođen je u Ćupriji, 1930. godine. Kao dvadesetogodišnjak je uhapšen i proveo je 15 meseci na Golom otoku. Diplomirao na Grupi za jugoslovensku književnost i srpskohrvatski jezik Filozofskog fakulteta u Beogradu 1957. godine. Redovni je član Srpske Akademije Nauka i Umetnosti od 1988. godine.
Piše prozu, oglede, publicistiku i filmske scenarije. Radi kao književnik, lektor za srpskohrvatski jezik Univerziteta u Poatjeu u Francuskoj. Član je Udruženja književnika Srbije i Društva srpsko-jevrejskog prijateljstva u Beogradu. Mihailović je među prvima pisao o novijoj nacionalnoj i političkoj istoriji srpskog naroda i njenom uticaju na živote običnih ljudi. Godinama se istrajno bori za očuvanje srpskog jezika i izdavanje srpskog rečnika. On je takođe i veliki borac da prava istina o Golom otoku dospe u javnost i da nevini osuđenici budu rehabilitovani.
Dobio je brojne nagrade: za knjigu “Frede laku noć” Oktobarsku nagradu grada Beograda 1967.godine; za “Petrijin venac” Andrićevu nagradu 1976.godine; Zlatnu arenu u Puli za scenario filma “Vijetnamci” 1978.godine; za roman “Čizmaši” NINovu nagradu 1984. a 1985. nagradu Narodne biblioteke Srbije za najčitaniju knjigu godine; za knjigu “Lov na stenice” nagradu Bora Stanković 1994; za knjigu “Gori Morava” nagradu Vukove zadužbine 1995. godine. Objavio je još i knjige: “Kad su cvetale tikve”, “Goli otok”, “Treće proleće”, “Vreme za povratak”, “Crveno i plavo”….
Njegovo traumatično iskustvo iz mladosti podstaklo ga je da napiše priču o tragičnim sudbinama ljudi koji su često i bez ikakve stvarne krivice bili osuđeni i preživeli strahote Golootočkog tamnovanja, a nakon izlaska, i oni njihovi najbliži ostajali izopšteni iz društva. Knjiga “Kad su cvetale tikve” i pozorišna predstava doživeli su veliku popularnost.
Predstavu je u Jugoslovenskom Dramskom Pozorištu 1969.godine režirao Boro Drašković. Ali, posle samo četiri izvođenja, predstava je skinuta sa repertoara i zabranjena za izvođenje, od strane političke vrhuške i samog predsednika Tita. U medijima je počela orkestrirana hajka na Mihailovića i Draškovića. Tek 1984. Vida Ognjenović je dramatizovala i ponovo postavila roman na scenu Narodnog pozorišta.
“Dragoslav Mihailović nam opet dokazuje da nema profanih motiva, da ima samo profanih pisaca. Ovom knjigom struji autentičan život na poprištima polumračnih uličica i sirotinjskih stanova, kroz celovitu biografiju ili isečke biografije, daleko od onog što zovemo klimom duha i intelekta, ali sasvim uz ono što zovemo anonimnim standardom i svešću neuzdignutim, “prizemnim” životom izvesnih slojeva. Igra čula i spontanih emocija zamenjuje svaku igru duha i rafinman racionalnih analiza. Mitologija brutalnosti koja vlada našom epohom ovde kupi podatke sa bunjišta koje tu slavnu epohu oplođuje.”(Petar Džadžić u knjizi “Kritike i ogledi” (SKZ, Beograd, 1973.) povodom knjige “Kad su cvetale tikve”)
