Kroz gotovo šest decenija trajanja i dosad preko 300 izvedenih premijera, teatar u Frankopanskoj izrastao je u jednu od najcenjenih i najpostojanijih pozorišnih kuća u Zagrebu i Hrvatskoj.
A kako je sve počelo? Nezadovoljni stanjem u HNK-u, mlađi glumci, buntovnici, na čelu s Brankom Gavellom, rediteljem i pozorišnim teoretičarem, napustili su nacionalni teatar i stvorili modernije pozorište koje je pratilo svetsku literaturu. 29.maja 1953.godine prešli su u zgradu Malog kazališta u Frankopanskoj 10, gde su osnovali Zagrebačko dramsko kazalište. Njihova prva predstava je izvedena u Subotici, jer renoviranje zgrade još nije bilo završeno.
3. oktobra 1954.godine pozorište je zvanično otvoreno premijerom “Golgote” Miroslava Krleže, u režiji Branka Gavelle. U prvoj sezoni Gavella postavlja i “U logoru”, Kosta Spaić režira Lorku, Mladen Škiljan Štajnbeka, a Dino Radojević Milera. Sledile su kultne predstave: “Don Žuan”, “Dundo Maroje”, “Scapinove spletke”, itd.. Posle režije svoje dve posljednje predstave, “Zatvorene sobe” Grahama Greena i Držićeve “Tirene”, u proleće 1959.godine Gavella napušta pozorište, a tri godine kasnije, umire u svojoj 77. godini.
Te 1962.godine pozorište napušta još jedan reditelj-osnivač, Mladen Škiljan, međutim, ta sezona je jedna od najuspješnijih u istoriji pozorišta u Frankopanskoj. Tada, među ostalim predstavama, nastaju i Bettijeva “Korupcija u palači pravde”, u režiji Božidara Violića, O’Neillov “I ledar dođe”, u režiji Koste Spaića, te Sofoklov “Kralj Edip”, u režiji Dine Radojevića, koje se smatraju antologijskim ostvarenjima. U šezdesetima se svojim režijama predstavljaju i Vanča Kljaković, čiji će “Jazavac pred sudom” Petra Kočića biti odigran 331 put, kao i Joško Juvančić i Tomislav Radić 1970. Dino Radojević režira Krležino “Kraljevo”, koje će do 1982. igrati 173 puta, a na njegovu je inicijativu iste godine pozorište se preimenuje u Dramsko kazalište “Gavella”. U sedamdesetima u Gavelli režiraju Želimir Mesarić, Ivica Kunčević, Vlado Habunek, Bogdan Jerković, Violić, Paro, Durbešić, Juvančić, Radić i Kljaković i Marin Carić. Na repertoaru je Marinkovićeva “Glorija”, “Matijaš grabancijaš dijak” Tituša Brezovačkog, Vojnovićeve “Maškarate ispod kuplja” i Krležin “Vučjak”, izvode se Šekspir, Šiler, Čehov, Molijer, Kalderon, Strindberg, Breht, ali i Budak, Bakarić, Jelačić Bužimski, Prica, Šnajder, Šorak, Senečić, Brešan…
I između 1980. i 1990. u “Gavelli” nastaju neke velike predstave: najpre Šovagovićev “Sokol ga nije volio”, u režiji Božidara Violića, od 1982. do 1989. odigran preko 220 puta, potom i “Ludi dani” Paola Madjelija iz 1987. Radojević režira “Richarda II”, a Kunčević “Henrija IV”, 1984. pred gledaoce izlazi Radojevićev “San Ivanjske noći”, 1985. Spaićev “Kralj Lir”, a 1986. Večekov “Ričard III”. Pored Šekspira, rado viđen gost u “Gavelli” tih je godina i Krleža. Tako je 1983. tu “Hrvatski bog Mars”, u režiji Ladislava Vindakijevića, 1984. “Tajna barunice Castelli” Dine Radojevića, te Večekovi “Gospoda Glembajevi”, 1987. Međimorec postavlja “Ledu”, a od 1988. na repertoaru je “U agoniji”, u Večekovoj režiji. Postavljaju se Begović i Matković, Strindberg i Ibzen, Dostojevski i Čehov, Gorki i Gogolj, Violić i Međimorec rade Havela, a Mesarić Šaferovog “Amadeusa”. Igraju se i savremene domaći autori: Prica, Brešan, Šnajder, Jelačić Bužimski, Ivšić, Bakmaz, Gavran i Lada Kaštelan.
