Pravi početak organizovane filmske prozvodnje u Jugoslaviji je zabeležen posle revolucije, budući da se naš film pre drugog svetskog rata svodio na pojedinačne pokušaje vezane za privatna filmaska preduzeća i akcionarska društva.
Prvi posleratni igrani film je ‘ Slavica ‘ režisera Vjekoslava Afrića , koji je 1947 godine proizvelo preduzeće ‘ Avala film ’ iz Beograda. I pored nekih zanatskih tj tehničkih slabosti, ovaj film sa temom iz narodno-oslobodilačkog rata doživeo je kod publike ogroman uspeh. Popularnost nosialca glavnih uloga Irene Kolesar i Marijana Lovrića, dugo nije bila prevaziđena u srcu najšire filmske publike.
Nekako u isto vreme, u ‘ Jadran filmu ‘ u Zagrebu snimljen je film ‘ Živjeće ovaj narod ‘ u režiji Nikole Popovića, režisera i glumca. Tema ovog filma je takođe bila romantično herojska – ustajanje običnog naroda koga ni sjajno naoružani porobljivač ne uspeva da pokori.
Godinu dana kasnije u Ljubljani ‘Triglav film’ snima ‘Na svojoj zemlji ‘ režisera Franceta Štiglića.
Nastajanje ovih prvih igranih filmova samo je kruna opšteg filmskog poleta kojim su u prvim danima slobode desetine i desetine entuzijasta jedva skrpljenom filmskom tehnikom pokušavali da na traci ostave svedočanstva o razorenoj zemlji, o danima prvih obnova i neopisivog pregalaštva i udraništva. Niz dokumentarnih filmova zabeležio je ta uzavrela zbivanja i kolektivne napore izgradnje zemlje.
Ipak, taj dragoceni čin svedočenja počeo je još ranije tokom narodno-oslobodličke borbe snimani su u Sloveniji I Hrvatskoj , kamerama otetim od neprijatelja, dragoceni filmski dokumenti.
Iz tog perioda važna su dva datuma : oktobar 1943 godine kada je Vrhovni štab doneo odluku o snimanju filmskih dokumenata iz partizanskih borbi, i 22 novembar 1944 godine kada je pri Vrhovnom štabu NOV počela da radi filmska sekcija.
Sve do 1950 godine našim igranim filmom preovlađuju teme iz NOB- a, a nakon 1948 godine, kada u našoj kulturi i društvu počinje obračun sa dogmatskom teorijom soc- realizma, može se primetiti da se ovaj model ideološko -umetničkog tumačenja stvarnosti nije dublje utisnuo u duh i tokove jugoslovenskog filma.
