Pesnik, esejista i književni kritičar, rođen je 1945.godine u selu Borija kod Kalinovika. U Sarajevu je završio studije književnosti, magistrirao je u Beogradu. Redovni je član Akademije nauka i umjetnosti Republike Srpske. Radio je kao urednik u IP “Veselin Masleša” u Sarajevu i u BIGZu u Beogradu.
Pisao je eseje, književne kritike, sastavljao antologije, pisao pesme za decu, i objavio brojne knjige poezije : “Zimomora”, “Zverinjak”, “Bezakonje”, “Na kraju milenija”, “Lazareva subota”, “Na kapijama raja”, “Nedremano oko” i druge.
Nikola Koljević je jednom o pesniku rekao: “Ovakvim putevima pesničkog stasanja Rajko Petrov Nogo je uspeo u nečem što je u poeziji možda najteže: da veran svom ličnom glasu i liku “svoj slučaj” saobrazi sa sudbinom i duhovnim obrascima cele jedne kulture. Otuda se njegove, toliko lično intonirane pesme ne doimaju više kao samo njegove, već i kao naše zajedničke…”
HERCEGOVINA
Sanjam.
San mi se skamenio.
Kuća se naslanja na crkvu. Crkva na šumu. Šuma na nebo.
Na kući nema vrata. U kuću se kroz crkvu ulazi.
Na crkvi vrata zazidana.
Sjedam na izvaljeni stećak. Na grčki grob.
Grgolje izvori. Biju gorska vrela.
Voda se razlijeva i kratko stače u moćnu rijeku.
Tu odmah i ponire.
Sanjam.
I u snu mi se spava.
Kraj one kuće, do one crkve, ispod one šume, pod onim nebom — dubodolinu plavi voda.
Ozdo šikljaju vrulje.
Koje je, čije je ovo jezero. Modro od neba. Tavno od šume.
Smaragdno. Do očnog bola prozirno.
I ribe u njemu jarkih boja, ribe svakojake. Ribe koje lete.
I rulja, šarena, do pasa već u vodi, golim rukama hvata ljeskavu ribu.
Kako je dolazila voda se i povlači.
U mulju drhture okrvavljeni i ribe i ljudi.
Mulj čvrsne.
Već sasušena, zemlja puca.
Traka je stala.
Kadar se ukočio.
Prizor se skamenio.
U snu — san mi se skamenio.
I stotinu se puta na različne načine ponovio.
*
Tamo sad raste zova.
Trošna koliba pod šindrom moja je rodna kuća.
I šuma je moja. Moje je i nebo.
Ali otkuda crkva.
Umjesto kuće koje nema i crkve koje tu nikad nije ni bilo — šuma je crkva.
I nad njom kube neba.
A dokle oko dopire svuda okolo, i dolje do Humnine dokle oko ne seže, sve je to ista porta.
Sve što je ikad živo nad jamom zatučeno, u džombu strovaljeno, u ponor bačeno — u porti ove crkve počiva.
Kraj velike, možda nametne gromile, kod one kuće, do one crkve,
pod onom šumom i nebesima, ispod onog mramora grčkog, počivam najzad i ja.
Meni se spava.
